2020! Μα τι χρονιά και αυτή;
Θα μπορούσε κανείς να αναλογισθεί αναρίθμητες γλυκόπικρες στιγμές αυτού του έτους.. Ωστόσο, επιλέγω να στραφώ στα θετικά στοιχεία που αποκομίσαμε από μία απρόσμενη και δυσάρεστη κατάσταση που έπρεπε να βιώσουμε, την λεγόμενη “πανδημία”. Ποιος θα το περίμενε ή ποιος θα το φανταζόταν;
Η εμφάνιση της πανδημίας έφερε μαζί της ένα κύμα φόβου, αγωνίας, επιφυλακτικότητας… Θα έλεγα μία μόνιμη κατάσταση εγρήγορσης για το αύριο. Αυτό το αύριο που ποτέ δεν αργεί, αλλά είναι πάντα αβέβαιο. Η ψυχολογία δε, σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Μα θα ήταν δυνατό να υπάρχει έστω και ένα σημάδι αισιοδοξίας; Μία στάλα ελπίδας, αλλάζει όλη την ουσία.
Αν κάτι μου δίδαξε αυτό το έτος είναι να ελπίζω! Να ελπίζω κάθε μέρα χωρίς να αφήνω καμία εξέλιξη να με καταβάλλει. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, πόσο μάλλον τώρα… Εκτίμηση, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια. Λέξεις ιερές και ανεκτίμητες. Μα, αυτές έχει ανάγκη ο κόσμος πιο πολύ από ποτέ. Ήρθε η ώρα “ο άνθρωπος να είναι για τον άνθρωπο φίλος και όχι εχθρός του. Παραμερισμός του φθόνου, της μνησικακίας, της απληστίας και τότε θα μπορούμε να αναφερόμαστε σε έναν καλύτερο κόσμο, όπου το κάθε πρόβλημα θα είναι ελάχιστο μπροστά στην ένωση όλων των ανθρώπων. Ας δώσουμε πραγματικό νόημα σε αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν και σε άλλα τόσα που θα έρθουν..
