Τα πανεπιστήμια οφείλουν να είναι χώροι μάθησης , ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών , μέρη στα οποία η καθεμία και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορεί να εξελίξει τον εαυτό του και ταυτόχρονα να προσφέρει ένα λιθαράκι στο επιστημονικό του πεδίο.
Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες παραμένει μια ανοιχτή πληγή. Όσοι από εμάς έχουν σπουδάσει σε κάποιο δημόσιο πανεπιστήμιο της χώρας μας έχουμε γίνει μάρτυρες γεγονότων τα οποία σίγουρα δεν είναι κολακευτικά για την παιδεία στην Ελλάδα.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια λοιπόν , αντί να είναι χώροι μάθησης , αποτελούν κομματικά φυτώρια τα οποία προετοιμάζουν τους βουλευτές του αύριο . Νέοι και νέες είναι πρώτα μέλη παρατάξεων και πολιτικών κινήσεων και έπειτα , όταν τύχει να το θυμηθούν, φοιτητές.
Οι σχολές μας , αντί να αποτελούν χώρους ελεύθερης έκφρασης, αποτελούν προπύργια συγκεκριμένης ιδεολογίας , την οποία οποίος δεν ασπάζεται κινδυνεύει άμεσα με προπηλακισμό. Η συγκεκριμένη ιδεολογία βάζει πλάτες σε κάθε φαινόμενο βίας , από καταλήψεις , έως και εμπόριο ναρκωτικών , αρκεί αυτό να είναι προς το συμφέρον της. Πρόσφατα είδαμε να σφυρίζουν αδιάφορα στην δημόσια διαπόμπευση του πρύτανη του ΟΠΑ και στη συνέχεια να κρίνουν αρνητικά την είσοδο της αστυνομίας στις φοιτητικές εστίες στου Ζωγράφου όπου γινόταν διακίνηση ναρκωτικών.
Όλα αυτά τα ξέρουμε όλοι. Είναι γεγονότα και δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς. Έρχεται λοιπόν μετά από καιρό ένα νομοσχέδιο στην παιδεία που ευελπιστεί να βάλει τέλος σε όλα αυτά. Ένα νομοσχέδιο που προβλέπει ελεγχόμενη είσοδο στις σχολές μας και αστυνόμευση των χωρών των πανεπιστημίων προς αποφυγή των σχεδόν καθημερινών παράνομων ενεργειών που συμβαίνουν σε αυτά. Και ξαφνικά κάποια έρχονται να εναντιωθούν σε αυτό το νομοσχέδιο. Ποιοι είναι όμως αυτοί;
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι άλλοι από αυτούς που βγαίνουν κερδισμένοι από την παραβατικότητα στα πανεπιστήμια. Αυτοί οι οποίοι δεν θα υπήρχαν σε μια κανονική χώρα με κανονική παιδεία. Είναι αυτοί οι οποίοι έχουν αλλεργία στην πρόοδο και εναντιώνονται σε αυτή με κάθε τρόπο , καθώς γνωρίζουν πως αν η χώρα προοδεύσει , αυτοί θα μείνουν πίσω. Είναι οι άνθρωποι που ελπίζουν στη συνεχή σύγκρουση , οι οποίοι δημιουργούν συνεχώς αντιπάλους ώστε να δικαιολογήσουν το μίσος και την βία τους. Η ομάδα αυτών των ανθρώπων αποτελείται τόσο από φοιτητές, οι οποίοι είναι φοιτητές μόνο στο όνομα, όσο και από καθηγητικό προσωπικό το οποίο έχοντας πολιτικές βλέψεις στηρίζει τους μελλοντικούς του ψηφοφόρους.
Η χώρα μας αυτή τη στιγμή βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία. Οι επιλογές είναι δύο. Ή θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε φασιστικές συμπεριφορές που κρατάνε τα πανεπιστήμια μας στο χθες ή θα τολμήσουμε να εναντιωθούμε σε αυτές. Η κοινωνία σύσσωμη έχει κάνει την επιλογή της, μαζί και η πλειοψηφία των φοιτητών. Από την μια λοιπόν υπάρχουν όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι και από την άλλη οι προστάτες της παρακμής και του λαϊκισμού. Η προηγούμενη κυβέρνηση έβαζε πλάτες στους δεύτερους , ήταν άλλωστε “δικά τους” παιδιά. Ας ελπίσουμε πως η τωρινή κυβέρνηση θα πάει αυτή τη μεταρρύθμιση μέχρι τέλους. Μέχρι την τελική απελευθέρωση των πανεπιστημίων μας.
