Την στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται αντιμέτωπος με την πανδημία του covid-19 , ενός ιού που έχει στοιχήσει την ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπου ανά την υφήλιο και έχει βυθίσει την παγκόσμια οικονομία σε ιστορικά χαμηλά.
Οι κυβερνήσεις προσπαθούν καθημερινά να βρουν τον καλύτερο τρόπο να αντιμετωπίσουν τόσο την πανδημία, όσο και την οικονομική κρίση που την συνοδεύει. Άνθρωποι έχουν φτάσει στα όρια τους και κάθε μέρα ξυπνούν με την αγωνία της επιβίωσης.
Όλα αυτά είναι φανερά σε όλο τον πλανήτη, ή μάλλον σχεδόν σε όλον. Εξαίρεση αποτελεί ένας θεσμός στο ευρωπαϊκό Ιράν, την Ελλάδα. Ο θεσμός αυτός είναι βέβαια η Ελληνική Εκκλησία η οποία, ενώ φτάσαμε αισίως στο 2021, μάλλον έχει μείνει κολλημένη στο 1921 ή και πιο πίσω. Τι αποφάσισε λοιπόν η Εκκλησία την στιγμή που όλοι οι Έλληνες μένουν σπίτια τους, την στιγμή που όλα τα καταστήματα είναι κλειστά, την στιγμή γενικά που όλοι μαζί δίνουμε υπεράνθρωπο αγώνα εναντίον του ιού; Μα φυσικά να ρίξει βόμβα σε όλα αυτά και να ανοίξει τις εκκλησίες για τα Θεοφάνια.
Αποτελεί όμως πραγματικά είδηση ή ανεύθυνη στάση της Εκκλησίας; Είναι κάτι πρωτοφανές ή ένα συνεχιζόμενο γεγονός; Η απάντηση μάλλον είναι προφανής. Στην χώρα μας η Εκκλησίας έχει μάθει ουσιαστικά να «συγκυβερνά» με την εκάστοτε Κυβέρνηση. Η Ελλάδα είναι κοσμικό κράτος , όμως δυστυχώς βλέπουμε κάτι τέτοιο να συμβαίνει μόνο στο χαρτιά. Φταίει για αυτό η Εκκλησία ή το πραγματικό πρόβλημα είναι η ανοχή που δείχνει η ελληνική πολιτεία στην συμπεριφορά της, φοβούμενη αντιδράσεις τόσο των ιερέων, όσο και των πιστών;
Αυτό που λησμονούν πολλοί ιερείς είναι πως ουσιαστικά αποτελούν μια ακόμα κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων. Πληρώνονται από το ελληνικό Κράτος και έτσι πρέπει να συμμορφώνονται στις οδηγίες που αυτό εκδίδει για τους υπαλλήλους του. Οι ιερείς όμως, όλο και περισσότερο, αρχίζουν να θυμίζουν συνδικαλιστές του δημοσίου. Εκμεταλλευόμενοι την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς άρα κάποια ουσιαστική επίπτωση για τις πράξεις τους, κάνουν ότι θέλουν, όποτε θέλουν. Όπως κάποιοι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί για παράδειγμα αντιδρούν στην ηλεκτρονική ψηφοφορία των εκπροσώπων τους, καθώς αυτή θα κάνει την όλη διαδικασία πιο συμμετοχική και άρα θα τους στερήσει το μονοπώλιο της εκπροσώπησης, έτσι και οι ιερείς αρνούνται να ακολουθήσουν τα μέτρα των επιστημόνων φοβούμενοι πως και ο τελευταίος πιστός θα καταλάβει πως η Εκκλησία δεν έχει το μονοπώλιο της σωτηρίας του ανθρώπου.
Υπάρχει λύση όμως σε αυτό το χρόνιο πρόβλημα; Βεβαίως, ο διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους. Το θέμα είναι ποιος θα τολμήσει μια τέτοια ιστορική τομή. Με την έλευση της αριστεράς στην κυβέρνηση της χώρας πολλοί νόμιζαν πως είχε έρθει η ώρα για την μετάβαση από το θεοκρατικό κράτος στο κοσμικό. Οι ελπίδες όλων όμως διαψεύσθηκαν πολύ γρήγορα καθώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν προχώρησε σε αυτή την πράξη για δύο λόγους. Πρώτον, ο ακροδεξιός συγκυβερνήτης του, Παύλος Καμμένος, δεν θα δεχόταν σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο. Δεύτερον, είδαμε μια μετατροπή του Αλέξη Τσίπρα από έναν δηλωμένο άθεο σε έναν βαθιά πιστό χριστιανό. Οι πιθανότητες για αυτή την μετάλλαξη είναι δύο. Ή το δύσκολο έργο της διακυβέρνησης της χώρας τον έκανε να στραφεί στον Θεό για δύναμη ή οι λόγοι είναι ψηφοθηρικοί. Την αλήθεια μπορεί να την γνωρίζει μόνο ο ίδιος αν και λίγο πολύ είναι φανερή.
Αν όχι όμως η αριστερά τότε ποιος θα αναρωτηθούν πολλοί. Η απάντηση είναι ο φιλελευθερισμός , μια ιδεολογία που ήταν πάντα υπέρ του κοσμικού κράτους και της ελευθερίας που αυτό προσφέρει. Υπάρχει όμως κάποια φιλελεύθερη φωνή ικανή να επιφέρει τέτοια αλλαγή; Ο τωρινός πρωθυπουργός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αποτελεί μια από τις ισχυρότερες φιλελεύθερες προσωπικότητες αυτή τη στιγμή, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πανευρωπαϊκά. Οι προβληματικές εδώ όμως είναι δύο. Από την μία, ο Μητσοτάκης ναι μεν είναι φιλελεύθερος, είναι όμως και αρχηγός ενός λαϊκού δεξιού κόμματος του οποίου πολλοί ψηφοφόροι είναι φανατικοί χριστιανοί και άρα θα απομακρυνθούν με έναν ενδεχόμενο διαχωρισμό. Από την άλλη η τωρινή συγκυρία δεν προσφέρεται για τόσο μεγάλες κοινωνικές τομές στη χώρα μας. Προτεραιότητα αυτή τη στιγμή αποτελεί η αντιμετώπιση της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης.
Είναι λοιπόν το 2021 το έτος που το ελληνικό κράτος θα αποφασίσει να αφήσει πίσω του θρησκευτικές ιδεοληψίες και να προχωρήσει μπροστά με τις δικές του δυνάμεις και αντιλήψεις; Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Το 2021 όμως, όπως και το 2020, ήταν οι χρονιές που οι μάσκες έπεσαν. Φάνηκε ποιοι θέτουν ως προτεραιότητα την ανθρώπινη ζωή και ποιοι το προσωπικό τους συμφέρον. Ας είναι λοιπόν η νέα χρονιά αυτή που θα πληθήνει και θα δυναμώσει τις προοδευτικές, φιλελεύθερες φωνές. Ας είναι η χρονιά που θα διαλέξουμε την ελευθερία και όχι τον σκοταδισμό.
