Από το πρώτο κιόλας εξάμηνο φοίτησης μου στις Πολιτικές Επιστήμες, έμαθα ότι για να έχεις μία ορθή πολιτική σκέψη πρέπει να έχεις και σημαντική γνώση της ιστορίας καθώς οι δύο αυτές μεταβλητές συνδέονται άρρηκτα. Όχι μόνο γιατί η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται, αλλά και επειδή αποτελεί ισχυρό εργαλείο στην προσπάθεια ανάλυσης συμπεριφορών, γεγονότων και σχέσεων μεταξύ ανθρώπων, λαών και κρατών. Με βάση λοιπόν τον ιστορικό ορίζοντα, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι υπάρχουν σαφείς ομοιότητες μεταξύ της σημερινής Τουρκίας και της ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ.
Όπως οι Ναζί εξελάμβαναν την εξωτερική τους πολιτική με γνώμονα την έννοια του ζωτικού χώρου, έτσι και η σημερινή Τουρκία πράττει με βάση την ιδέα της Γαλάζιας Πατρίδας. Ειδικότερα μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Ενέργειας της Τουρκίας Φατίχ Ντονμέζ, ο οποίος έθεσε πιο ανοιχτά από ποτέ και με πρωτοφανή, απροκάλυπτο τρόπο την τουρκική επιθυμία αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης, έτσι και οι Ναζί προέβαιναν σε ενέργειες για καταστρατήγηση της Ειρηνευτικής Συνθήκης των Βερσαλιών. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να υπενθυμίσω ότι και οι δύο συνθήκες έχουν ζωή περίπου ενός αιώνα, η πρώτη υπεγράφη το 1923 μετά την μικρασιατική εκστρατεία, ενώ η δεύτερη το 1919 και τερμάτιζε τον Α’ΠΠ με τη νίκη της Entente. Η βαρύτητα των συνθηκών αυτών είναι τεράστια. Δεν προέκυψαν λόγω απλών διαφωνιών και ανταγωνισμού, αλλά ήταν προϊόντα αιματηρών συγκρούσεων και δαπανηρών πολέμων με κόστος εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Είναι το λιγότερο ντροπή να επικαλείσαι με τέτοια άνεση την αναθεώρηση συνθηκών τέτοιας βαρύτητας, ωστόσο ο Τουρκικός εθνικισμός έχει αποδείξει ποικίλες φορές ότι δεν γνωρίζει από όρια. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι οι τουρκικές στρατηγικές και πολιτικές έχουν ως κύριο μέλημα την αναζοπύρωση του Οθωμανισμού και την δημιουργία μίας νεοσύστατης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Επεκτείνοντας ακόμα παραπάνω το σκεπτικό μου, στο σύγχρονο ευρωπαϊκό σκηνικό, και με αφορμή την τελευταία σύνοδο κορυφής, παρατηρήσαμε να δημιουργείται ένας άξονας μεταξύ Ισπανίας-Ιταλίας-Γερμανίας-Βουλγαρίας-Τουρκίας. Σε αυτόν προστίθεται η Μάλτα και ίσως προστεθούν αργότερα κάποιες χώρες της Κ.Ευρώπης που μέχρι στιγμής ακολουθούν μία περισσότερο επιφυλακτική πολιτική στα τεκταίνομενα της Ανατολικής Μεσογείου. Τι μας θυμίζει όμως αυτό το σύγχρονο συμμαχικό μπλοκ; Η απάντηση είναι τις δυνάμεις του Άξονα, το ηττημένο στρατόπεδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Για όσους δεν θυμούνται, ηγέτιδες δυνάμεις του τότε Άξονα στο ευρωπαϊκό επίπεδο, τελούσαν η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, η φασιστική Ιταλία υπό καθεστώς Μουσολίνι, η δικτατορία του Φράνκο και μεταξύ άλλων μικρότερων δυνάμεων η Βουλγαρία και η Πορτογαλία. Αν και η Τουρκία θέλει στο μυαλό της να θυμάται ότι κράτησε ουδέτερη στάση στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (ο Τούρκος Υπουργός Εσωτερικών Σουκρού Γκιουρέλ το 1997 μάλιστα είχε υποστηρίξει ότι η Τουρκία ήταν από τις χώρες με αντιναζιστική πολιτική!!) αρκεί θεωρώ να επισημανθεί ότι με την υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας το 1941 μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας, η δεύτερη μετατράπηκε σε βασική πηγή πρώτων υλών για τη γερμανική πολεμική βιομηχανία, εφοδιάζοντας τη με δεκάδες χιλιάδες τόνους χρωμίου και άλλες πρώτες ύλες. Η περίφημη τακτική του ”επιτήδειου ουδέτερου” που ακολούθησε το Κεμαλικό καθεστώς καθ’όλη τη διάρκεια του πολέμου μπορεί να αποδειχτεί τόσο με το ”διπλό ταμπλό” επαφών που διατηρούσε όσο και με την κήρυξη πολέμου στη Γερμανία στις 23 Φεβρουαρίου 1945 (!) όταν η έκβαση του είχε πλέον κριθεί.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, όπου βλέπουμε τον πρώην επικεφαλής στρατιωτικών πληροφοριών της Τουρκίας και ένθερμο υποστηρική του Προέδρου Ερντογάν, κ. Πεκίν, να απειλεί δημοσίως σε τηλεοπτική μετάδοση τη Γαλλία, τα ΗΑΕ και την Αίγυπτο με την τακτική των proxy wars (πολέμων δι’αντιπροσώπων). Όπως ο ίδιος δήλωσε χαρακτηριστικά, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τρομοκρατικές οργανώσεις ενάντια των προαναφερθέντων χωρών και του Στρατηγού Χαφτάρ στη Λιβύη! Και όλα αυτά χωρίς καμία παρέμβαση, καμία αντίδραση της κατά τ’άλλα ”Ενωμένης Ευρώπης”. Μίας Ευρώπης καχεκτικής, ανεκτικής στις Τουρκικές φιλοδοξίες και απαιτήσεις, μίας Ευρώπης που εθελοτυφλεί και αδυνατεί να αντιδράσει στα θέλω του σύγχρονου Άξονα. Και καθώς όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας, η χώρα ετοιμάζεται να πάει σε διερευνητικές..
